پس از اتمام ساخت یک بنا ، محل های فراوانی هستند که استعداد بالایی برای تخریب و نفوذ مواد نامطلوب به آن ها وجود دارد. اگر اتاقی را در نظر بگیریم که از شش صفحه هندسی تشکیل شده باشد (سقف ، کف و 4 دیوار کناری) ، محل برخورد هر دو “یال” با یکدیگر ، آسیب پذیر ترین نقاط این اتاق می باشد . از آنجایی که دسترسی به سقف زیاد نبوده و اجسام و مواد بطور بالقوه به سمت بالا حرکت نمی کنند ، لذا تحکیم اضلاع فوقانی این بنا لزوم چندانی ندارد ، مسأله ای که در خصوص اضلاع تحتانی کاملاً برعکس است . لبه های پایینی دیوار ، علاوه بر امکان آسیب دیدگی در اثر برخورد اجسام گوناگون و آسیب دیدگی در اثر ضربه ، محل مناسبی برای نفوذ آب و رطوبت به آن و تخریب دیوار در اثر سست شدگی می باشد . به همین دلیل ، چه دیوارهای داخلی ابنیه چه دیوارهای خارجی آن ، بنا به سلیقه کارفرما یا ماهیت دیوار به کمک چوب ، سنگ ، گچ ، بتن و … با لایه ای تحت عنوان قرنیز پوشانیده می شوند .