گاهی بتن مورد استفاده در باندهای فرودگاه ، پل ها و سایر محیط های روبازی که در معرض یخ زدن یا ذوب شدگی می باشند ، نیازمند مقاومت بالاتری در برابر تغییرات وسیع آب و هوا نسبت به فرآورده های بتنی معمولی می باشند . در کنار این عامل ، ساخت سطحی متراکم و یکدست ، رفتار یکسان این محصول در سراسر پهنه خود ، حصول سطحی با چسبندگی بالا و قابلیت شکل پذیری آن تا مراحل آخر بتن ریزی از دیگر انتظاراتیست که دست اندر کاران ساخت این سازه ها در پی آن می باشند ، لذا با افزودن مواد هوازا به ساختار بتن خود و تشکیل حباب های پرتعداد در آن (در سطح ملکولی) به هوازی بتن مبادرت ورزیده و استحکام فرآورده مورد نظرشان را افزایش می دهند .
