می دانیم یکی از ویژگی های منحصر بفرد آب ، تغییر رفتار آن در دمای صفر تا منفی 4 درجه سانتی گراد است . طبق اصول انقباضی ، توقع ما از مواد مختلف کاهش حجم آن ها در اثر از دست دادن گرمایشان می باشد ؛ این در حالیست که آب در محدوده مذکور نه تنها کوچکتر نمی شود بلکه افزایش حجم نیز می یابد ، خصوصیتی که علاوه بر کاربردهای فراوان خسارات زیادی را نیز به بار می آورد . یکی از این خسارات که تخریب بتن یا دیگر مصالح ساختمانی می باشد در اثر یخ زدن آب محصور در درزها و حفره های این مواد ، افزایش حجم آن ، فشار به دیواره های کناری این ماده و متلاشی شدن ناحیه فوق با گذشت زمان حادث می شود . از این روی برای مقابله با این تهدید طبیعی ، مهندسین عمران ، راه و ساختمان از آب بند بتن برای انسداد مسیر حرکت آب ، رطوبت و هوا استفاده می کنند . در همین رابطه می توان از پوشش های نفوذگر کریستالی ، سیمانی – اکرلیکی ، اپوکسی ، پلی یورتانی ، سیلوکسانی و همچنین روش هایی نظیر اعمال پوشش های ممبرینی ، بیتومنی ، قیری و کولتار اپوکسی به عنوان موادی برای قطع ارتباط عوامل مخرب به هسته بتن اشاره کرد.